Natuurlijk de veenmol te lijf

Zijn gang laten gaan?

De veenmol doet zijn naam eer aan in Berkenwoude. Hij vertoeft graag in het veen en graaft zich door die heerlijke, vochtige bodem heen. Veenmollen behoren tot de familie van de krekels en zijn echte gravers. Al gravend banen ze zich een weg door de tuin heen op zoek naar insectenlarven, wormen en rupsen (van dat laatste merken we helaas niets) en komen uiteraard onderweg een hoop sappige plantenwortels tegen die eveneens vrolijk worden doorgeknaagd. Ze laten een spoor van dode planten achter met van die typische, zichtbare holletjes in de grond. We zijn gesteld op biodiversiteit, voelen ons vereerd dat de veenmol ook hier zijn plek heeft gevonden, maar gezien het tempo waarmee hij zijn weg eet door onze moestuin, hebben we na wat wikken en wegen toch besloten hem niet helemaal zijn gang (letterlijk) te laten gaan. We bezinden ons op een plan van aanpak.

(foto van landschapsbeheer Zeeland)

In de nesten zitten

Een veenmolvrouwtje maakt een nest met 200 tot 300 eitjes (en het duurt vervolgens tot wel 2 jaar voor de eitjes zijn uitgegroeid tot volwassen veenmollen). De moeder zoekt een zonrijk plekje voor het nest, waarbij de diepte kan varieren tot net onder de grond tot wel 35 centimeter en ze zelfs haar nest hoger en lager laat varieren. In ons geval zat ik letterlijk in de nesten; terwijl ik onkruid aan het trekken was tussen snijbonen trof ik een wel heel bijzonder tafereel. Ik ben bekend met veenmollen, weet dat ze in de moestuin zitten, maar het duurde even voor ik dit geheel kon definieren. Een nest met zowel eieren als nimfen van de veenmol. Voor alles is een eerste keer en nu was het een geluk bij een ongeluk dat we dit nest direct konden ruimen, maar je kunt ze dus ook actief zoeken in de buurt van afgestorven loof en holletjes. In ons geval scheelt het misschien wel 200 veenmollen en daarmee (mogelijk) 17 weggevreten bonenplanten, 13 mislukte erwtenoogsten en een heel veld vol verdord wortelloof.