Enkel weloverwogen gaan we over tot aanschaf van nieuw en dan bedoelen we echt nieuw-nieuw. Veelal maken we dankbaar gebruik van interne doorgeefsystemen. Zo draagt Maria de te klein geworden jas van Hellen, gaan de wasbare luiers van de ene baby naar de volgende van-Buuren-baby en kan het voorkomen dat je een klok, vaas of pannenset bij een ander huishouden tegenkomt dan waar het aanvankelijk huisvestte. Naast het interne schuifsysteem, is dat er ook op lokaal niveau in de vorm van (digitale) weggeefhoeken. We maken er dankbaar gebruik van: we maken de buren blij en zij maken geregeld van Buuren blij. Inmiddels is het een sport om zoveel mogelijk niet-nieuw aan te schaffen en dat leidt tot een kleurrijke, authentieke inrichting en garderobe: van een A-kwaliteit kaasmes tot jurken met toffe printjes tot een handgeblazen paarse vaas: alles is tweedehands te vinden. Je kunt ons dus geregeld digitaal vinden op Marktplaats, Vinted en in het echt in de kringloop en in de IJ-hallen.
Gemiddeld wordt er per jaar 34,3 kilo eten per persoon verspild. De cijfers zijn om te huilen. Voedselverspilling kan je tegengaan door o.a de producten met stickerkorting in de supermarkt te kopen, te kiezen voor losse bananen in plaats van volledige trossen en de minder mooie appels mee te nemen in je netje. Voedselverspilling tegengaan eindigt niet in de supermarkt, dat gaat thuis verder. Het handige aan met 13 mensen wonen is dat wanneer je in de app zegt "Wij hebben nog 2 porties risotto over, iemand?" er altijd nog wel een liefhebber is. Ben je nou de laatste eter, dan is er na een nachtje koelkast altijd nog een liefhebber bij de lunch of het diner. Is het de moeite niet waard, dan maken we er onze varkens of kippen blij mee. Een overschot (vaak aan seizoensproducten) vriezen we verwerkt of onverwerkt in of we verwerken het tot langer houdbare jam, sap of moes. In de koelcel wordt voorraad bewaard die koel nog langer houdbaar is.
Met een paar handige harry's en Henriëttes is het opeens niet meer nodig een broek met een gat erin weg te gooien, een gare deurkruk te vervangen, een onscherp mes de kliko in te doen of een rammelende ladekast de deur uit te doen. Ben je geen handigere Harry of Henriëtte? Je kunt een hoop leren (ook zonder twee rechterhanden), maar je kunt uiteraard ook hulp inschakelen van een smid, timmerman, loodgieter, schoenmaker of naaiatelier. Het Repaircafe kan niet ongenoemd blijven. We blijven graag op hun motto timmeren: 'Weggooien? Mooi niet!'. Wanneer repareren niet mogelijk is, dan worden vaak nog wel delen hergebruikt bij een nieuw project of product. Dat proces heeft tegenwoordig ook nog een hip naam: upcyclen.
Voedsel is - zelfs met een grote moestuin, boomgaard en kruidentuin - iets wat met enige regelmaat ingekocht moet worden. Met vier huishoudens bestaande uit dertien grote eters moet er toch al groots worden ingekocht en dan is in(bulk)kopen de volgende logische stap. Het is voordeliger, bespaart verpakkingsmateriaal en tijd (op winkelbezoekjes) én er is altijd voldoende voorraad. Inmiddels hebben we een goed lopend voorraadsysteem waar iedere van Buuren gretig gebruik van maakt. Ieder komt met z'n eigen voorraadbusje havermout, risotto of pasta halen wanneer dit op is.
Eigenlijk is het onbegrijpelijk dat op een paar honderd vierkante meter in een woonwijk, laten we zeggen in circa vijftig woningen, al het materiaal dat maar een paar keer per jaar nodig is (denk aan de kruiwagen, fondueset, tuingereedschap, kampeerspullen) ook vijftig maal aanwezig is. Tegenwoordig bestaat er gelukkig zoiets als Peerby, een digitaal paltform om fysiek spullen te delen, te lenen en te huren met mensen uit de buurt. Wij hebben daar een eigen alternatief op gevonden: gezamenlijke was- en droogruimtes, gemeenschappelijk buiten- en tuingereedschap maar ook zolders waarop gasstelletjes, dure rugzakken, waterfilters en ander hike-uitrusting staan voor gezamenlijk gebruik.
Talenten, hobby's, karakters, compenties, vaardigheden: met 13 man sterk zijn we ieder onze unieke zelf die bijdraagt aan het gemeenschappelijk waarin we complementair zijn. Ondanks ons toch wel moderne bestaan, grijpen we met een beetje hulp van moderne middelen terug naar oude ambachten. We maken brood, conserveren voedsel, naaien shirts, haken sjalen en mutsen, programmeren de website, maken foto's voor social media, leggen een eigen energie- en warmtesysteem aan en timmeren graag de vogelhuizen, houthokken en koudekassen in elkaar. Bovendien gaat het gezegde 'Gelukkig een man die een ambacht kan' op, bezig zijn geeft voldoening, voelt als zinvol en geeft ontspanning.
De "ik-wil-het-zelf-doen-fase" die zich zo ontpopt net voor het tweede levensjaar, blijft levenslang aanwezig in deze familie. Vaak is het enkel een aantal jaren onzichtbaar tijdens de puberteit, maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan. We hebben ontdekt dat het complete schap met schoonmaakmiddelen en verzorgingsmiddelen in de supermarkt kan worden gereduceerd tot een aantal natuurlijke producten of zelfs compleet overbodig is. Baking soda, citroen, zout, azijn en zeep zijn de basis van de schoonmaakkast. Voor dat wat niet (gemakkelijk) zelfgemaakt kan worden bestaat op z'n minst een milieuvriendelijker alternatief. Koken en bakken zonder pakken en zakken scharen we tevens onder de DIY. Kritisch zijn op wat je écht nodig hebt, op onderzoek gaan hoe je het zelf maakt en dit ook doen is een mooie manier van consuminderen.
Wie het kleine niet eert, is het grote niet weerd. Wie het kleine kan waarderen, ontdekt vanzelf dat dát de grootste dingen van het leven zijn. Dat gevoel van net gemaaid gras onder je blote voeten, de geur van net gebakken brood, de eerste zonnestralen die stiekem door dat mistige wolkendek glippen in de vroege ochtend en het terugkerende geluid in de avond van de bosuil. De vaardigheid om geraakt te worden door de kleine dingen in het leven raken we kwijt met ouder worden. Welk kind heeft speelgoed nodig als het een plas met water heeft, takken, een heksensoep van slootwater en grond en 3 mooie (edel)stenen? Ik herinner me dat gevoel wel: ultiem geluk. Soms is minder meer, meer tijd om aandacht te schenken aan dat wat om ons heen gebeurd, te ervaren dat we leven en de creativiteit en fantasie te herontdekken.
Hoe geweldig het gemeenschappelijk gebruik maken van geld en goed ook is, niets is mooier dan het delen van lief en leed: samen leven en lijden. Wij citeren hier graag onze favoriete psychiater Dirk de Wachter: "De essentie van geluk zit toch in de zorg voor de medemens, in het geluk nastreven van de ander, in verbinding. Oprechte aandacht in verbinding, in de betekenis van zorgzaam en bedachtzaam zijn is het wezen van de menselijke cultuur." Met een dak boven je hoofd en eten in je maag is die verbinding met de ander de basis van van een zinvol, gelukkig leven. Wat heb je dan nog meer nodig?