Hiken in nationaal park Alpi Marittime

Inmiddels zijn Harm en ik bijna twaalf jaar getrouwd en nog geregeld worden er grappen gemaakt over die laatste hike. Ik begrijp nog steeds niet helemaal waarom ik met zo'n tien weken zwanger en dagelijkse kotspartijen met een veel te zware rugzak dagenlang door afgelegen, onbereikbaar, arctisch gebied heb getrokken overlevend op hardkeks en snickers. Wijsheid komt met de jaren denk ik dan maar. Toch zijn er maar weinig vakanties waar ik met zoveel warme herinneringen aan terugdenk als aan deze legendarische tocht door IJsland (en nog een aantal andere magnifieke hikes in mijn puberteit). Frijda (2007) omschrijft denk ik het beste dat wat er is gebeurd, namelijk nostalgie "… een sentimenteel verlangen naar een rooskleurig verleden dat niet meer bestaat of zelfs nooit heeft bestaan." Zo rooskleurig is zo'n avontuur namelijk niet, het is wel een ervaring. Een ervaring van “het zijn”. Misschien dat het tweede deel van haar definitie er dan meer recht aandoet. "Het wordt ook wel een bitterzoete emotie genoemd, omdat er zowel blijdschap over mooie tijden als een gevoel van verlies in schuilgaan." Het was tijd om dat gevoel van verlies om te zetten in een gevoel van beleven en ervaren. Tijd voor een nieuwe hike!

Voor het eerst in tien jaar zouden wij écht op avontuur gaan zonder kinderen, dus het begon met een periode selecteren en een week oppas regelen. We kozen voor eind juni, omdat de meest bergachtige Europese gebieden toegankelijk zijn en de nachten over het algemeen niet onder het vriespunt. We hebben ons georiënteerd op de Alpen en kozen - na wat rondlezen en rondkijken op internet - voor de Alpi Marrittime: een prachtig stuk Italiaans alpengebied. Een goede voorbereiding is het halve werk en voor een hike geldt misschien wel dat wie geen goede voorbereiding treft, zijn leven riskeert. Bovendien geldt dat de term voorpret misschien wel meer recht doet aan de definitie voorbereiding. Onderschat het echter niet want wie niet gedegen, zorgvuldig, volledig en veilig vertrekt, loopt risico. Risico op onderkoeling, uitdraging, verdwalen en verwondingen. Naast een goede uitrusting, hebben we ons ingelezen in (omgaan met hoogteziekte), de (eventueel gevaarlijke) flora en fauna in het gebied en vlak voor vertrek het weer gecheckt. De route hadden we bij ons op kaart, in de GPS en ingevoerd in de app komoot (betaalde versie). It's better to be safe than sorry.

Ik weet nog dat ik na het eerste halfuur tegen Harm zei "het valt wel mee het met de rugzak deze keer". Het is een beetje als bevallen, na verloop van tijd vergeet je hoe afschuwelijk het was en als de tijd verstrekt weet je en voel je "O ja, zo was het". Buiten het zweet, de pijnlijke voeten en gevoelige knieën, buiten het feit dat we voor het mooi teveel kilometer liepen op een dag en elke vezel in het lijf enige mate van pijn ervaarde was het intens, verrijkend, een belevenis, een feest, verbindend en verdiepend (zowel voor jezelf als voor onze relatie) en bovenal voor herhaling vatbaar. Het is niet in woorden te vatten hoe het voelt om urenlang achter elkaar zwijgend en hijgend achter elkaar aan de berg op en af te schuifelen. Er zijn weinig momenten dat ik mij meer mens voel en in het moment ben dan tijdens deze tochten omgeven door ongerepte natuur en elkaar én het dan (samen) goed hebben en elke seconde te voelen dat je leeft. Want het gaat over leven en overleven en dat is nou eenmaal de drijfveer van ons soort. Daar zijn we mensen voor.

Plan en uitvoering wijken enigszins van elkaar af. We hebben uiteindelijk - tijdens het hiken - onze route moeten inkorten en één top geskipt en een dal eerder richting eindpunt vertrokken. Dit is een hele wijze beslissing geweest voor de vier dagen tijd die we hadden. Aanvankelijk waren we van plan na vier dagen trekken direct de auto in te stappen en de hele nacht door te rijden. Bij nader inzien (op dag 2) leek dit al geen goed idee meer vanwege de intensiteit van het lopen en de hoeveelheid kilometers. Dus: geen spijt.  

Hieronder vind je de foto's in deze volgorde: route zoals bedoeld en dan in twee delen de route (want ergens halverwege is de app gestopt met opnemen en hebben we hem even moet herstarten).

Dan komen we tenslotte bij deze beschamende alinea, maar ook wij - of misschien wel zeker wij niet - maken niet foutloos en perfect zo'n reis. Daarom - doe er je voordeel mee - hier de punten die wij voor onszelf hebben geformuleerd om de volgende keer anders te doen. Of eigenlijk niet anders, maar beter. Heel veel beter:

• Met stip op 1. Zonnebrand meenemen. Dit vraagt verder niet om toelichting. Ons hoofd, nek en armen de week na deze reis wel.
• Minder kilometer op een dag (of minder hoogtemeters). Het was gewoon té en ja, daar zijn we goed in. Maar soms is té de beperkende factor.
• Beter (vooraf) nadenken waar het (mogelijk) geschikt is om te slapen. Dus waar meer ruimte zit tussen de hoogtelijnen, waar mogelijk wat (gras)vlaktes zijn en een pré waar zich water bevindt.